Bence insan en çok kendiyle yalnız kaldığında insandır…

En çokta o zaman düşünür; geçmişini, dostlarını, sevdiklerini ama en çokta o zaman kırılır insan. İyi günlerden daha çok kötü günler, kötü anılar gelir aklına. Önce ufak bir tebessüm belirir yüzünde sonra da o tarifsiz duygu yerini gözyaşlarına bırakır, şaşırmayın gözyaşı dediğime çünkü erkeklerde ağlar. Bir kuytu köşede yada bir sokak kenarında veyahut bir parkta dökülüverir istemsizce gözlerinden o iki damla yaş. Ama belli etmez kimselere , hem kim demiş ki erkekler ağlamaz diye ? Bu lafı hangi aşık üstlenmiştir ki..

Henüz yirmili yaşlarda bile hayat bunları yazdıracak kadar acımasız demek. Peki ya 17 yaşlarında neden yazmadım diye sormadan edemiyorum kendime; çünkü en güzel yaşımız değil midir o, en tarifsiz en huzurlu en güzel duygularımızı on yedisinde yaşamaz mı insan..

Allah sevdiği kullarını on yedisinde bir sınava sokup ona en çok yakışan insanla imtihan ediyor onu. Eğer geçebilirsen ne mutlu sana ki düşünün demek Allah sizden razı olmuş; olur da geçemez isen ve onun sana verdiğini üzersen o zaman vay haline. Peki ya Allah’da o üzdüğün kalbi seviyorsa ?

Gel gelelim ki böyle böyle büyümüyor mu insan, böyle böyle güçlenmiyor mu? Öldürmeyen acı güçlendirirmiş ya insanı ben de çok güçlüyüm bu aralar ama asıl önemli olan şey kadının erkeklerden daha güçlü olduğunu öğrenmiş olmam. Doğası gereği sevme yeteneklerinin yanında bir güçte verilmiş onlara hele ki baba sevgisinden mahrum olarak büyümüş kadınlara. Hiç bir erkeğin yokluğu koymaz onlara ta ki sevdiği adamı babası yerine koyana kadar. Babasından göremediği sevgiyi, şefkati ondan görmek ister ki eğer görürse zaten kadın o tomurcuk haliyle filiz açar en güzel şekilde bahar yaşatır sevdiği erkeğe. Ama tam tersi olursa sen seni seven bir kadını yarım bırakırsan o zaman kimseler yardım edemez sana. Belki o kadın üzülür parçalar kendini ama bir şekilde unutur seni çünkü bahsetmiştim ya güçlüdür o bir şekilde gömer ondaki seni…

İnsanlardan, sevdiklerimden uzağım bu sıralar. Aslına bakarsanız en çokta Allah’la konuşuyorum şu aralar; arada neden demekten de kendimi alıkoyamıyorum. Ama sanki konuşacak yüzüm varmış gibi başımı öne eğiyorum. Vicdanı rahat olmalı insanın çünkü bence insanı insan yapan iki şey vardır gözümde: Birincisi vicdan, ikincisi de merhamettir. Olur da bunları kayıp eder ise o zaman insanlığından geriye sadece bir toz bulutu kalır. Her insan hata yapar önemli olan hatalarından ders çıkarıp bu sınavdan alnının akıyla çıkmak değil mi?

Her şey gönlünüzce olsun esen kalın, hoşça kalın 🙂